Kalbim Kadar İçimdesin
Ben seni hep maviden bir şehirde hayal ettim
Gözlerimin rengiydi sana alışan o düşlerim
Ben gülmeyi bile unutmuştum aslında sen yokken
Kırık bir limandım dökük bir şehrin içinde
Alışamadığım tek yanımdı sol yanımdaki özlemin
Zor değil aslında dayanıp yalnızlığa beklemesi
Ama kolay da olmadı sensiz geçen yıllar içinde
İçime atıp ay karanlığında hayal etmiştim seni
Bir dağın etekleri gibiydi sanki
Üşüyordum! Usulca! Rüzgarından kaçıyordum
Sonra fark ettim ki
Bir nehir gibi denize dökülüyor gözlerim
Avuçlarıma düşüyordun gökyüzünden
Terli terli uyanıyordum her sabah seninle
Öyle özlemişim ki seni sen bilemezdin
Ama ağlamamı da hiç istemezdin biliyorum
Dil şahin olmuştu uçuyordu durmadan
Tüm cesaretimle seni, kendime anlatıyordum
Sol yanımda sen diğer yanda ise yalnızlık
İçimde atan kalbim kadar yakındı bana
Böyle yaşıyordum dayanıyordum hayata
Yaralı bir kuşun kanatlarındaydım
Gücü bitene kadar mıydı bir serçenin gözyaşları
Hani düşme diye bağıran o aşkın haykırışları
Böyle ağlamalı mıydı?
Ya da susmalı mıydı toparağa düşene dek
Bilmiyorum, ben sadece yaşadığımı sanıyorum
Biliyor musun can! Sen hiç unutulmadın!
Bazen gidip yollara darılsam da bilmeden
Kalbime saplanıp susturmuştun gözlerimi
Çünkü sen benim gözlerimdin, her şeyimdin
Sen benim kalbim kadar! içimdeydin
Mert Zafer Cansever