Seni Gözyaşlarım İle Yazdım
İçimdeki ateş bir kor gibi
Yanarken
Esir aldı gözlerinin büyüsü
İçimdeki cehennemin mahşerini
Zincire vurulmuş yüreğim
Ararken içimdeki körpecik duyguları
Özlüyordum seni, yanıyordum hasretinle
Kokuna hasret tenimle
Rabbimin bana verdiği en büyük hediyenin
Sen olduğunu aklıma getirince
İçimde sevgiye dair ne varsa
Haykırmak istiyordum ölürcesine
Ölürcesine seviyorum seni
Çekilmez olsa da bu hayat
Prangalarla dost
İmkansızlarla arkadaş olmuştum
Sırf senin için sana dair ne varsa
döküyorum kalemimle bu satırlarıma
Damla damla gözyaşlarımla tamamlıyorum
Kalemimin damla damla azalan mürekkebini
Gözyaşlarımla yazıyordum seni
Kağıdım isyan ediyordu Bazen
Satırlarımı Dizdiğim Kalemime
Akıl almaz Hiç bitmez Dercesine
O kadar çok şey varmış ki yazacak
Durduramıyordum dizelerimin mısralara dizilişlerini
Parmaklarım Mosmor olmuştu
Hissetmiyordum Acısını
San ki Morfin Yemiş yaralı bir askerdim
Beynim Donmuş durulmuştu
Fakat Yüreğim hala körpecikti
Seviyorum deli gibi delicesine Yanıyordum ateşinle
Bir yandan da Korkuyordum Gözyaşlarım bitecek
Kalemim mürekkepsiz, Kağıdım Kalemsiz Kalacak dercesine
O kadar Güzel ki senin için ağlamak
Doyamıyordum sana,
Ağladıkça dökülüp serpiliyordum sanki
Parçalanmış Bir çığ Gibi Düşüyordu Bedenim
Kara toprağa yok olurcasına
Bedenim yok olsa bile yüreğim yazılıydı mısralarımda
Sadece sen kokuyordun Kalemimde
Seni soluyordum kağıdımda
Kağıdıma sanki bir çığ düşmüşçesine
Damlıyordu gözyaşlarım
Zinciri koparmış Körkütük olmuştu yüreğim
Ne Kağit ne kalem derdime derman dı
Satırlarıma döktüklerim bir anlıktı belki
Ya bir ömür yok olsaydın
Dayanır mıydı koca çığ bana
Yada ben yaşar mıydım Bu dünyada
Onuda bilemiyorum
Bildiğim tek bir şey var
Seni Çok seviyorum.
Mert Zafer Cansever