Unuttum
Senin adın
Unutmak olsun bundan sonra
Sırf seni sorduklarında bana
Sadece unuttum demek için herkeze
Unuttum yazdırdım kimliğine
Biliyor musun
Bu gün hiç başım ağrımıyor
Yanıp tutuşan bir kalbimde yok artık
Acıyan ellerime ise
Bir pembelik sürülmüş
Avuçlarım yumuşacık kendimce
Unutmak güzelmiş çok
Unutmak hayatmış sevdiğinde
Aklına getirmediğinde geçmişi
Yaşamakmış doyasıya kaderinde
Dokunup mutluluğa güldürmekmiş kendini
Pırıl pırıl bir gökyüzüne
Kavuşmakmış unutmak
Bilseydim
Daha önce unutmaz mıydım seni
Onca acıyıla kahreder miydim kalbimi
Vurur muydum her gece karanlığa kendimi
Bilmiyorum
Bilmiyorum ama
Unutmak çok güzel bir şeymiş
İşte bunu sarhoş olup
Güldüğümde anladım
Unuttum
Sana dair ne varsa aklımda
Sevgiye dair bir sıcaklıkta
Düşünmüyorum artık
Vursa da sol yanımdan biraz
Hiç üşümüyorum ki
Bu soğuklar vız gelir bana
Unuttuğunda silinirmiş geçmiş
Geçip gidermiş senden uzaklara
Hiç bir şey de hatırlamazmış insan
Hani sanki hiç sevmedin
Hiç de aşık olmamışsın gibi
Gamsız bir hayat yaşarmış kalbin
Ben
En zor olanı yapmışım belkide
Önce sevip
Sonra gönül vermişim sevdiğime
Onca ihanete göz yumup
Vurmuşum yüreğime
Hiç çekinmeden
Korkmadan
Alıp ellerime kalbimi
Haykırmışım denizlere
Sonra ayrılıp
Yıkılıp üzülmüşüm ve
Kahretmişim kadere
Yıllarca
Acıyarak yaşayan kalbim
Unuttu seni bu gece
İnanmasam da kendime
Güldüğümde anladım mutluluğu
Yağmuru gökyüzünde karşılarken
Dört duvardan
Kurtulduğumda anladım unuttuğumu
Nefesim bile değişti alıp verirken
Gözlerim bile gülüyordu sensiz
Ellerim ise titremeden tutarken çatalı
Yudum yudum içtiğim su bile
Keyifle geçiyordu içimden
Ve ben yaşamın ve hayatta kalmanın
En büyük mutluluğunu yaşıyordum kaderimde
Seni unuttuğum vakitlerde
Kendi içimde içten içe
Güldürüyordum mimiklerimi sessizce
Unuttum
Acyıla unuttum
Susarak unuttum geçmişi
Sevmediğin her bir güne
Unuttum yazarak unuttum kalbini
Şimdi ise sana sen diyorum
Çünkü
Adın yazmıyor hiç bir yerde
Ve hiç bir şekilde de
Aklıma gelmiyor suretin
Bazen sorsalar da seni bana
Unuttum diyor kalbim
Mert Zafer Cansever