Uzaktan
Hiç zamanım kalmadı yaşamak için
Ölmek için de hiç bir yer
Bulamadım kendime bu şehirde
Yaşam ile ölüm arasında çekilen
İnce bir çizgide
Öylece gidip geliyordu kalbim
Vur desem feleğe
Sürüklenecek kalbim uzak denizlere
Oturup beklesem bir köşede
Soğuk mevsimler geçecek yüreğimde
Öyle üşüyor ki yüreğim
Öyle serin ki ellerim
Ve öyle derinden ki sevgim
Uzaktan bile olsa
Keşke
Yana bilse kalbim
Gelsen de
Onca yıllara inat sevginle
Bir hoş geldin ile
Girsen yüreğime diyorum
Diyorum da
Razı gelir mi hayat
Yaşam yaşatır mı bizi yaşamda
Onu da hiç bilmiyorum
Ama bildiğim tek bir şey var
Uzaktan bile olsa seviyorum
Eşgalime bir hüküm güzelliğin
Görmesem de suretini
İçinden almış demini kalbim
Yüreğine vurgun gözlerimle
Aklıma düşüyorsun her gün
Her dakika üzülüp büzülsem de
Söz geçmiyor yüreğime
Her ne kadar imkansız bile olsa
Sevmiştim seni ne çare
Ne çare ki yollar haram gözlerime
Öyle uzak öyle zor ki gül yüzün
Hissedebildiğim
Tek bir yerde yaşıyorsun kalbimde
Sol yanımdaki en soğuk gecelere
Eşlik ediyorsun içindeki ateşle
Ulaşamadığım bir yolculuk gibisin
Alıp elime çantamı gidemediğim
En taşlı yollara sahip yüreğinle
En imkansız sevdamsın kalbimde
Sen benim sıcaklık nedir bilmediğim
Buzdan yapılma bedenime gelip de
Hasret gibi çöken bir özlemsin
Her istediğimde dokunamadığım
Ama her dakika hissedebildiğim
Bir yaşamsın yüreğimde
Ey aşk
Dargınım
Dargınım ayın karanlığına bile
Buz tutmuş yüreğime
Dargınım ellerimdeki kalbime
Her sabah yüzüme doğan güneşe
Dargınım
Ey yar
Dargınım yollara
Dargınım uzaklara
Kara bahtıma
Dargınım uzaktaki sevdama
Sana ulaşamadığım her ana
Konuşmadığım her dakika
Dokunamadığım zamana
Dargınım sen olmadığında
Yokluğuna kırgınım
Kendime bile dargınım
Dargınım ki
Uzaktan bile olsa
Gönül vermişim yollarına
Vermişim de
Ne çare
Yanımda olmayan bir sevdaya
Hangi bedel biçilir ki bu zamanda
Onu da bilmiyorum
Ama uzaktan da olsa
Çok seviyorum
Mert Zafer Cansever