Yaralı Kuşlar
Ne olduğunu bilmediğim yağmurlar
Güneşli bir günden alıyor intikamını
Caddeler koşuşan bedenlerle dolu
Ruhunu yitirmiş insanlar
İdamına gülümseyen mahkûmlar
Kimi acılı bir anne ağlayışı
Dizleri kanayan çocuklar
Gözleri görmeyen âmâlar
Terk edilen aşıklar
Biz hala önce ben diyoruz
Hep önden gidiyoruz
İnsanlığa hep geç kalıyoruz
Uygun adımlarla yürüyoruz
Yana yandan ilerliyoruz
Sar beni, tut ellerimi filan yok
Düşüyoruz kalkıyoruz
Onu bunu bilmem insanız işte
Bir tekmede biz vuruyoruz
Ağırdır sevmelerimiz
Son vuruşlarımız kadar ağır
Doğruya sağır, yalana aşinayız
Acılı kuşlar bırakıyoruz
Kırık kanatlı güvercin mesela
Bir pencere buluyor
Yuvasını bulmuş gibi konuyor
Bir bakmışın ki bahar
Erkenden soluyor
Yolların da bir dili var
Ki hepten dilsiz de değiller
Susmayı bildikleri gibi
Anlayana
Ağırlığınca konuşuyorlar
Duymayanı
Yolda bırakıyorlar
Kalan hep
Yaralı kuşlar
İşte onlar giderken
Yolda değiştiklerimiz
Ya da kaybettiklerimiz
Sevdiklerimiz
veya
Hiç
Sevmediklerimiz.
Mert Zafer Cansever