Beklenen
Konuştukça susturuyor şu yalnızlık
Belki dilsizliği tatmış bugün
Belki de koskoca bir yıl geçmiş içimden
Yormuş, vurmuş, yakmış, usulca almış ömrümden
Ne bir kitap, ne de bir sayfada yazar şimdi
Koskoca bir sessizliği almış yağdırmış gözlerimden
Usulca bekliyorum bu sessizlik denen serzenişte
Uykuların çare olamadığı bu gecelerde
Ay ışığından saklanıyorum sabah güneşine dek
Buz gibiyim, dilsizim, yarım bir ada içinde
Ne zormuş içine atıp zamanı, saklamak gözyaşlarını
Ne zormuş, hayalini kurduğun düşlerin ile
Yalnız kalması
Geçen günlerin, giden yılların, akan yaşların
Hesabını veremediğin daha nice acıların
Kan revana dönen şu canların
Hiç konuşmadan sessizce, karanlığın en dilsiz yerinde
Ayakta kalmak ne zormuş, yaşamak ağlayamamak
Şimdi açsam penceremi girsen içeri
Tutsan ellerimi konuştursan yüreğimi
Bir tebessümle aldığın nefesle
Güldürsen şu yalnızlık dolu gözlerimi
Dursa acılar, dinse yağmurlar
Gelse geriye yarım bırakılmış yıllar
Yeni bir hayat, yeni bir yaşamla sen
Yeniden doğsan içime, gelsen yüreğime
Kim bilir mutluluk nasıl ağlar
Mert Zafer Cansever