Bir Fotoğrafın Penceresinden Bakmak
Bir fotoğrafın penceresinden bakmak
Şöyle geriye doğru izlemekti özlemin sözlerini
Mesele mektup yazmak değildi aslında
Kapalı kapılar ardında bir cevap beklemek
Ya da bakışlarımın sadeliğine izlerini sürmek
Hepsi bir umut çıkmazıydı belkide
Kusursuzdu ayrılık, uzundu saçların kadar
Hayal meyal hatırladıklarımın bir busesiydi
Küçük bir resimden sana bakmaktı hepsi
Bükecektim dudaklarımı çelikten bile olsa
Bükmeliydim de zaten acısa bile bedenim
Nedeni belliydi aslında geçen yıllarımın
Farkındaydım elbet her gece yattığım acıların
Oysa ben ellerine bile dokunmamıştım
Sarılmamıştım hiç kollarına
Şu hasrete dokunduğum kadar
Yaklaşmamıştım sana
Ara sıra yağmura tutuyorum çerçeveyi
Ağlamayan ne varsa içinde
Hepsine gözyaşlarımı damlatıyorum
Belki biraz sahte olacak ama, olsun
Ben böyle de avunuyorum
Çekilen dertler mi, resimler mi?
Görülen gözler mi, gönüller mi
O yan yana durduğum neydi öyle, kimdi?
Neyin nesiydi şu kağıt parçasına işlenen
Şimdi fotoğrafını çekseler kalbimin
Gelip de kim çizebilirdi içimi
Sen hiç bir kalbin
Gördün mü bakışlarını uzaktan uzağa?
Ben gördüm, an ve an sonsuzluk gibiydi
Sırf bana ait olsun diye, kaybetmemek için
Kendimi kaybetmiştim nice yokluğuna rağmen
İçimde hala sana, bir neden var şimdi
En azından bir cesaret kaldı içimde
O fotoğraflarına bakabilmek için
Mert Zafer Cansever