Bir Gece Vakti
Yürüyüp giden düşlerimin karanlık sokaklarında
Derin bir sensizliğe, düşmek miydi hayat
Seni üzen ne varsa, hepsini atıp bir kenara
Bir gece vakti seni, uyandırmak mıydı aşk
Ne güzel de anlatıyor kar taneleri
Birbirine zarar vermeden yolda yürümeyi
El ele değmeden, yüreğinden tutarak
Uzaktan bile olsa, sevmek değil miydi sevgi
Kollarındayken bilmezmiş insan kıymetini
O gittiğinde anlarmış, onu nasıl sevdiğini
Kim bilir belkide, bir kelebeğin ömrü kadarız
Ama bir kelebek kadar tutunamadık biz
Anladım ki birini sevmek yetmiyormuş
Birini ölesiye özlemek yetersizmiş bu yaşamda
En zor zamanında yanında olmayınca
Kaybolup gidiyormuş aşk, uzaktan uzağa
Her gelen sevmez elbet
Ama biliyorum ki, her sevende gitmez senden
Herkes bir değil biliyorum sevgili
Çünkü herkes gibi sevmedim ben seni
Çektiğim şu sigaranın umutlarıydın
Ciğerlerime kadar çektiğim sendin içimdeki
Karanlığa yükselen sendin be sevdiğim
Issız bir boşluğa çizmiştim suretini
Ötesi yok, gerisi de
Tek gerçeğimsin sen benim içimde
Belki biraz soluk, biraz da buruk kalbimiz
Olsun, nice sabahlar ektim ben yüreğimize
Yine yarına bıraktım gülmeyi
Yine yarına tebessüm ettirdim geceleri
Yarın için umutlar biriktirdim ömrümden
Bakarsın yarın olur, güneş doğar da,
Gelip de, gülümsetirsin yüreğimi
Bir gece vaktiyle, uyandırmıştım seni
Mert Zafer Cansever