Söğüt Gölgesinde
Bir söğüt gölgesinde beklemek seni sevdiğim
Bilir misin ne zormuş öyle özleyerek sevmek
Sabahlara dek hayal edip seni istemek
Ve ısınmak seninle zemheri bir gecede
Aynı taşı bulup oturmak seninle aynı yerde
Ve aynı ayın, aynı ışığın da beklerken güneşi
Sarılmak bir birbirimize bir dalın altın da baş başa
Bırakmak kendimizi dağa taşa, rüzgarlara
Gece körlüğün de yaşarken seni gökyüzün de
Kimseler görmeden saklanmak seninle
Gizlenmek, nefes olurken kaderimize
Konuşalım seninle gözlerimizle
Kimi zaman da bir ay olmak düşlerimizde
Sen en aydınlık bölgesi güneşin renginde
Ben ise en karanlık gölgesinde bir yetim
Sen ise uzaklarda görmeden sevdiğim
Hangi nehirden bir çağlayan vazgeçer de
Hangi toprak suyuna hasret kalır
Ve ağaçlar büyür de dalına özlem duyarsa
Yüreğim de hasret, dudaklarımda ise adın kalır
Bir söğüt gölgesin de beklemekse hayat
Beklerim
Tüm takvimlerden vazgeçmek ise kader
Vazgeçer
Yine severim
Mert Zafer Cansever