Adın İçimden Giderken
Aşk, sadakat ve en kudretli bakışlar
Hepsi bu değil miydi bir ömür dilerken
Bir adın vardı içimde baş harfi saklı
Söz verip gelirken, ölesiye severken
Giden sen değil miydin gönlümden
Aşka üflet olanın ayrılıkla işi ne
Ben demez miydim hiç, çeşmi cihan diye
Onca verilen eleme, kedere
Değer mi şimdi bu sessizlik bu gidişle
Neden siyahtı, neden karanlıktı her şey, söyle
Yine şom yıllar mı geldi seni beklerken
Tek hamilim sen değil miydin içimdeyken
Biliyor musun? Zuhrat oldu aleme hepsi
Adın içimden öyle giderken
Binlerce yemin ettim ben..
Zat’i muhterem kişiliğin vardı, yazılmıştım
Seninle ellerden saklı, kalbime kazınmıştım
Kıyıda köşede bir yerlerde seni gizlerken
Ne serler ekmiştim güllerle dolu o yüreğine
Ne dünyalar batırdım gözlerinin önünde
Oysa ne vuslatlar hayal etmiştim ben
Bir gün olsun tutabilmek için ellerini
En büyük yalana bile yılan kaldım ben
Şimdi en büyük melalim içimde sensin
Sesin kulağımdan öyle giderken
Yüzlerce kez esir kaldım ben
Sövesim geliyor şimdi buduna karşı
Hani seçi olmak lazımdı hak edene dek
Hani vicdansız olmak vardı ya o kalbine
Olmuyor işte, yapamıyor bu arsız kalbim
Senin kadar külliye görmedim ben
Bir yanda utanç, bir yanda boşa geçen zaman
Çıkmıyor kınından ar/a saplanmış dilim
Yoksa alım alım gözlerime, gülerken sen
İçimden binlerce şehit vermezdim ben
Şahidimdir demlendiğim şu savruk geceler
Atla diye tutturan o garip sesler
Şimdi kulaklarıma, öyle vuruyor ki hepsi
Öyle karmaşık ki şimdi, zeylendiğin şu düşler
Hepsi mi acı ya, hepsi mi kötü bu kadar
Celbe celbe dolduran sen değil miydin hepsini
Kimdi öyle! Canlı canlı binlerce ecir öldüren
Sen içimden şeytan gibi geçerken
Ne sabırlar dilendim gökyüzünden
Adın öylece içimden giderken
Sustum!
Senin kadar görmemiştim ben
Cahildim
Sadece teşekkür ettim içimden
Öylece kalbimden geçerken
Sadece baktım sen giderken.
Mert Zafer Cansever